Πως ένας Σοβιετικός δορυφόρος και μια τεχνολογία εντοπισμού των Αμερικανικών υποβρυχίων και μια εντολή του Bill Clinton μας οδήγησαν στο να μπορούμε να πηγαίνουμε όπου θέλουμε χωρίς να ρωτάμε τον περιπτερά…
Στις 8.12.1993, ο υπουργός Άμυνας των Η.Π.Α. «άνοιξε» το παγκόσμιο σύστημα εντοπισμού θέσης για μη στρατιωτική χρήση.
Η ιστορία του GPS ξεκινά το 1957 με το Sputnik, τον πρώτο τεχνητό δορυφόρο. Από την πρώτη στιγμή που τον εκτόξευσαν οι Σοβιετικοί, οι επιστήμονες του MIT παρακολουθήσαν την τροχιά του Sputnik.
Επίσης, το Πολεμικό Ναυτικό των Η.Π.Α. είχε πειραματιστεί με ένα δορυφορικό σύστημα πλοήγησης για τα υποβρύχια του στα μέσα της δεκαετίας του 1960, το οποίο χρησιμοποίησε έξι δορυφόρους σε κυκλικές τροχιές, υπολογίζοντας τη μετατόπιση των σημάτων τους (φαινόμενο Doppler) για να εξακριβώσουν τη θέση τους.
Αρχικά το GPS ονομαζόταν Navstar Global Positioning System και οι αρχικοί σχεδιασμοί είχαν πραγματοποιηθεί στο Πεντάγωνο το 1973. Οι δοκιμές ξεκίνησαν τον επόμενο χρόνο και ο πρώτος επιχειρησιακός δορυφόρος GPS τέθηκε σε λειτουργία το 1978. Το 1979 οι επιστήμονες παρατήρησαν ότι οι αρχικοί 18 δορυφόροι του συστήματος δεν θα παρείχαν επαρκή κάλυψη, οπότε ο αριθμός των δορυφόρων αυξήθηκε σε 24 (συμπεριλαμβανομένων τριών εφεδρειών).
Σε εκείνη την μορφή του το σύστημα προοριζόταν για στρατιωτικές χρήσεις όπως στόχευση πυραύλων καθώς επίσης την παρακολούθηση δοκιμών πυρηνικών βομβών που είχαν απαγορευθεί από τη Συνθήκη Απαγόρευσης των Πυρηνικών Δοκιμών του 1963.
Όμως το 1983, έπειτα από ένα δυστύχημα όπου η πτήση 007 της Korean Airlines κατέπεσε στην Σοβιετική Ένωση με αποτέλεσμα των θάνατο 269 ανθρώπων, οι επιστήμονες αλλά ακόμα και ο στρατός πίστεψαν ότι μπορεί να υπάρξουν ξεχωριστά πλεονεκτήματα στην κοινή χρήση του συστήματος GPS και για μη στρατιωτικούς σκοπούς.
Είκοσι χρόνια μετά την αρχική ιδέα του GPS, ο Υπουργός Άμυνας Les Aspin έγραψε στον Γραμματέα Μεταφορών Federico Pena στις 8 Δεκεμβρίου 1993, ότι το σύστημα είχε επιτύχει «αρχική επιχειρησιακή ικανότητα».
Έτσι, το Υπουργείο Άμυνας «άνοιξε» επίσημα το GPS Standard Positioning Service (SPS).
Μετά από περαιτέρω δοκιμές για στρατιωτική χρήση, η Air Force Space Command κήρυξε «πλήρη επιχειρησιακή ικανότητα» του GPS, στις 27.04.1995.
Το πολιτικό SPS αρχικά παρείχε ακρίβεια 100 μέτρων. Η υπηρεσία ακριβούς εντοπισμού θέσης (PPS) για εξουσιοδοτημένους στρατιωτικούς χρήστες παρείχε ακρίβεια σε απόσταση 22 μέτρων.
Ο Πρόεδρος Bill Clinton εξέδωσε εκτελεστική εντολή το 1998 που είχε ως αποτέλεσμα η μη στρατιωτική χρήση να είναι τόσο ακριβής όσο η στρατιωτική, ξεκινώντας από τον Μάιο του 2000.
Στην πραγματικότητα, η ανισότητα στην ακρίβεια εντοπισμού δημιουργήθηκε τεχνητά εισάγοντας τυχαία λάθη στο δημόσιο σήμα του GPS. Αυτά τα σφάλματα (που ονομάζονται Επιλεκτική Διαθεσιμότητα) εξακολουθούν να μπορούν να επαναφερθούν σε ζώνες μάχης, επομένως μόνο οι φιλικές δυνάμεις λαμβάνουν το πολύ ακριβές σήμα. Μέσω του aGPS (Augmented GPS) έχει βελτιωθεί σημαντικά οι ακρίβεια εντοπισμού θέσης (έως και μερικά εκατοστά) και πλέον το GPS είναι ενσωματωμένο σε δισεκατομμύρια συσκευές σήμερα.
#recall_memory #hellenicITmuseum #elmp #museum #technologymuseum #todayintechhistory #gps #Sputnik #agps